De vliegreis

Ik kijk op het schermpje voor me. Resterende vliegtijd: 6 uur

Te moe voor nog een film, maar blijkbaar niet moe genoeg om te slapen. Schrijven dan maar! J

Ik kijk naast me, mijn beiden buurvrouwen liggen te slapen. Zij wel. De vlucht begon met fijne afleiding. Ondanks dat ik altijd hoop dat de stoelen naast mij leeg blijven, had ik het slechter kunnen treffen met mijn vliegtuigburen. De dame naast mij, Angela, een Colombiaanse op weg naar huis na drie maanden reizen door Europa en daarnaast een Duits meisje wat met een groep van 12 mensen salsalessen gaat volgen in Cali. Gespreksstof genoeg dus. Alleen nu even niet helaas. En de eet- en drinkmomenten die tijdens de eerste uren niet bij te benen waren zijn inmiddels ook behoorlijk terug geschroefd. De catering doet zeker ook een dutje.

Ondertussen schudt het vliegtuig flink. Ik heb zo’n hekel aan vliegen! Waarom doe ik mezelf dit aan?! Omdat ik de wereld wil zien en dat kan nu eenmaal niet zonder luchttransport,herinner ik me aan mijzelf. Ik neem de laatste helft van mijn oxazepammetje in de hoop dat deze me straks in een fijne slaap tovert en ik niet steeds mijn vliegtuig in de oceaan zie storten.

Normaal heb ik ook zo’n lekker nekkussentje bij me. Van zacht fluweelachtig materiaal, gevuld met een soort korreltjes waardoor het een traagschuim effect krijgt. Maar ja, als je drie maanden gaat backpacken dan is zo’n kussentje natuurlijk een beetje overbodige luxe. Ik zal het dus moeten doen met dat slappe dingetje van de KLM. Vind je het gek dat ik niet kan slapen! Ik voel mijn nek nu al.

Ik hoor ineens een raar geluid. Er gaat een alarm af. Oh nee, dit is het dan! Zie je nu wel dat vliegtuigen gevaarlijk zijn! Oh wacht, iemand heeft per ongeluk de alarmklok op het toilet ingedrukt. Niets aan de hand J

Ik moet eigenlijk ook wel plassen, maar ja het is ook zo lullig om mijn buren hiervoor wakker te maken. Dat is toch een soort van not done. Hoewel anderen zich altijd maar weinig aan lijken te trekken van de ongeschreven vliegtuig regels. Zo gooide de dame voor mij haar leuning zonder aankondiging naar achter terwijl mijn dienblaadje nog vol stond en de dame achter mij kan blijkbaar niet opstaan zonder mijn rugleuning als steun te gebruiken waardoor ik op dat ene momentje dat ik wel een beetje aan het wegsuffen was direct weer wakker was.

Nou ja, ik ga maar een boekje lezen ofzo. Of toch nog maar een filmpje starten.

Resterende vliegtijd: 5:45 uur

Liefs,
Ella

Update: ik heb helaas niet meer geslapen, maar mijn buurvrouwen waren ook “gelukkig” snel weer wakker, dus uiteindelijk prima vermaakt. En Angela heeft me zelfs op weg geholpen bij aankomst door een Uber voor me te regelen die me netjes naar mijn hostel heeft gebracht, waar ik direct mijn bed in ben gekropen.