Dag 1: Acclimatiseren

Gisteravond na een korte, koude douche (douche is hier ruk!) viel ik vrij snel als een blok in slaap. Ik slaap in een dorm (slaapzaal) voor vijf personen en de andere vier bedden waren ook bezet. Er was echter niemand, dus deze personen zouden allemaal terugkomen op het moment dat ik lekker zou liggen te slapen. Met mijn oordoppen in en mijn oogmasker voor moest dat goedkomen. En dat kwam het ook. Ik heb totaal niets gemerkt van de thuiskomst van mijn kamergenoten.

Echter, om 2 uur ‘s nachts was ik klaarwakker. Logisch, met zes uur tijdsverschil zou dit in Nederland het tijdstip zijn waarop ik mijn wekker had uitgedrukt. Na twee uur woelen, besloot ik naar het toilet te gaan. Maar dan moet ik dus wel opstaan, over de krakende houten vloer lopen, met mijn zaklamp de deur open maken en uiteindelijk hetzelfde ritueel herhalen voor de terugweg. Na 30 minuten twijfelen (ik zou echt eens wat minder rekening met anderen moeten houden) was het zover. En een klein kwartier later lag ik weer in mijn bed. De anderen nog diep in slaap.

Om half 7 werd ik weer wakker en om half 8 besloot ik op te staan. Na een wederom korte en koude douche en met enig getreuzel was ik om half 9 klaar voor vertrek. Ik pakte mijn powerbank, want mijn mobiel was aardig leeg en op deze manier kon hij lekker laden. Niet dus, er gebeurde helemaal niets. Ik legde hem dus maar even aan het stopcontact. L
Toen keek ik in de spiegel en zag ik dat mijn moneybelt (schoudertasje) zichtbaar was onder het truitje dat ik droeg. Ik wisselde hem om voor de heupversie en kwam er ineens achter dat ik nog maar drie pasjes had i.p.v. vier. Rijbewijs kwijt! Echt hoor, ik vroeg mezelf op Schiphol nog af waarom ik dat ding überhaupt bij me had en nu is hij dus weg. Alles overhoop gegooid, geen rijbewijs.

Nou ja, met een half lege iPhone en zonder rijbewijs besloot ik toch maar op pad te gaan. Na een ontbijtje van 1 euro besloot ik de Bogotá by bike tour te doen. Ik vond al snel het plein waar ik dacht te moeten zijn, maar toen ik iemand hoorde vragen wie er voor de graffiti tour kwamen realiseerde ik me dat ik twee dingen door elkaar had gehaald. Gelukkig had ik een offline kaart gedownload en precies op tijd arriveerde ik op de juiste plek (waar ik uiteindelijk nog 45 minuten heb staan wachten, omdat er buiten verwachting veel mensen geïnteresseerd waren in de tour).

De groep werd in tweeën gesplitst en daar gingen we. Ik was blij dat ik deze tour geboekt had, want nu leerde ik de stad een beetje kennen (al heb je op een gegeven moment geen idee meer waar je bent). Ik hoopte aansluiting te vinden bij andere solo reizigers, maar helaas bestond de groep verder alleen maar uit setje en/of vriendengroepen. Op zich niet erg, maar dan mis je toch wel een beetje de mogelijkheid om ervaringen met iemand te delen.

Dit mocht de pret niet drukken. Al met al was het een leuke ervaring waarbij we tijdens de tour een klein koffie fabriekje, een fruitmarkt en een tejo (de nationale sport) locatie bezochten. Het weer was perfect en ze hebben in Bogotá grotendeels autoloze zondag, waardoor je makkelijk over straat kon fietsen. Daarnaast kregen we ook in een notendop wat geschiedenis tot ons en niet geheel onbelangrijk, heb ik in elk geval voldoende beweging gehad voor vandaag.

Inmiddels ben ik terug in het hostel. Ik ben best moe (jetlag?), maar het is nu net 18.00 uur, dus slapen is niet geheel verstandig. Het hostel is rustig. Drie van de vier anderen zijn vertrokken en zojuist komt er een nieuwe bewoner binnen. Een jongen die uit een hostel komt waar eerder vandaag een bom voor de deur is afgegaan. Hmmm.. niets van gemerkt. Wel bizar! Het zou te maken hebben met het feit dat bullfighting weer is toegestaan. Dit heeft tot veel protesten geleid. Toch een beetje een vreemd verhaal. Mensen die tegen dierenleed zijn, willen wel mensen aanvallen. Nou ja, als ze mij maar met rust laten. J
Anyway, ik heb dus nog geen aansluitingen en ’s avonds de straat op als vrouw alleen word afgeraden. Dus ik moet me zien te vermaken in het hostel (waar dus niemand is haha). Ik ga in elk geval op tijd naar bed.

Morgen wilde ik de Monserrate berg “beklimmen”. Deze staat op 10 minuten lopen van mijn hostel en is 3.152 meter hoog. De meesten kiezen voor de kabelbaan, maar je kunt ook in 1,5 uur lopend naar de top. Kon, kan ik beter zeggen. Blijkbaar is het wandelpad sinds november vorig jaar voor onbepaalde tijd (of definitief) gesloten. Waarom weet niemand, maar jammer vind ik het wel. Nu moet ik meedoen aan de massa commercie en een kaartje kopen voor de kabelbaan, want het uitzicht vanaf boven schijnt fantastisch te zijn.

Hasta luego! Groetjes uit het inmiddels regenachtige Bogotá!