Dag 5 t/m 8; onverwachtse wijziging reisplan en route

Ken je het verhaal van Ella die een nachtbus naar San Agustin nam? Die nam ze dus niet haha. Na mijn 2^e Crossfit les kwam ik terug in mijn hostel waar ik stipt om 11:05 uur uitcheckte. De rest van de dag besloot ik te gebruiken om de twee meest populaire musea te bezoeken;het Botero museum (Fernando Botero is de meest invloedrijke schilder uit Colombia. Een schilder die bekend staat om zijn “vette” schilderijen) en het Museo del Oro (het goudmuseum). Het goudmuseum is de populairste attractie, maar om eerlijk te zijn; ik vond het nogal saai. J Maar goed, ik ben ook niet echt een museummeisje.

Rond 14:30 uur was ik terug in het hostel, waar ik een broodje at en besloot met een boekje te ontspannen in de lounge. Op dat moment kreeg ik een berichtje van een Colombiaanse vriend die in Bogotá woont, maar precies deze week voor werk elders in het land was. Hij vroeg me naar mijn plannen en toen ik vertelde dat ik aan het wachten was tot de nachtbus zou vertrekken, zei hij dat Terminal Sur in een onveilig deel van Bogotá ligt en ik beter op zoek kon gaan naar een ander alternatief. Aangezien Angela dit ook al had gezegd, besloot ik nu maar te luisteren en niet overhaast te vertrekken. Ik boekte een nacht bij in het hostel en ging op weg naar een gratis bachata (dans) les, waar Keiko (mijn Japanse kamergenote) me voor had uitgenodigd.

Na de les (ging best redelijk) raakten we aan de praat met Steve, een Koreaanse jongen. Hij en een vriend van hem zouden maandag naar Leticia (Zuidelijkste puntje van Colombia grenzend aan Peru en Brazilië) vertrekken en vroegen of we niet ook mee wilden. In eerste instantie dacht ik; nee, dit past niet in mijn plan (neurotisch als ik ben), maar uiteindelijk besefte ik waarom ik deze reis maakte en dat was vooral flexibel zijn en openstaan voor nieuwe ervaringen. Ik besloot op de uitnodiging in te gaan. Dit hield wel in dat ik nog langer in Bogotá moest blijven, terwijl ik voor mijn gevoel alles al had gezien, dus hier moest ik nog iets op gaan verzinnen.

Samen namen we die avond een Uber terug naar het hostel. Aangezien iedereen hier als gekken rijdt en er ook geen verkeersregels bestaan, is het een wonder dat dit nu pas gebeurde; een crash. Geen mega crash hoor, maar onze Uber chauffeur was iets te ongeduldig en plantte zijn auto in een mooie grote witte schuin voor ons. De eigenaar van deze auto was woedend en stompte onze chauffeur door het raampje in zijn gezicht. Ze schreeuwden wat heen en weer en toen onze chauffeur naar achter reed om de twee auto’s van elkaar los te maken raakte hij vervolgens een gele taxi. Op dat moment leek hij even zijn verstand kwijt, want hij ging er z.s.m. vandoor met de andere twee er achteraan. Al snel werden we ingesloten en werd onze chauffeur uit de auto getrokken en geschopt. Wij stapten, trillend op onze benen, ook uit. Politie was in de verste verte ineens nergens te bekennen, maar gelukkig ging de agressieve man er ineens vandoor. De taxi chauffeur leek wel redelijk met de situatie om te gaan en omdat wij op loopafstand van ons hostel waren besloten we ons maar uit de voeten te maken. Beiden behoorlijk geschrokken kletsen nog even na voordat we het licht uitdeden.

Al sinds in 2015 K bij me was geconstateerd en ik hier gelukkig middels een redelijk simpele ingreep van genezen ben loop ik met de gedachte een toepasselijke tattoo te laten zetten. Vrijdagochtend besloot ik daarom naar een tattoostudio te gaan (advies ingewonnen bij diezelfde vriend, want ik zit natuurlijk niet op infecties e.d. te wachten J). Superblij met het resultaat dronk ik daarna een kopje koffie en besloot ik mijn reis bij te werken op de plattegrond in mijn Lonely Planet. Hierna deed ik nog een rondje in de omgeving en ging ik met de bus terug naar het hostel. Hier wilde ik bijboeken tot maandag, maar zaterdag en zondag bleken ze volgeboekt. Chips! Gelukkig dacht de beste jongen een beetje mee en hij bood me de bank in de lounge aan voor zaterdagnacht. Zondag hadden ze nog een normale kamer vrij waar Keiko en ik samen in mochten voor dezelfde prijs als twee bedden in de slaapzaal. Opgelost! Die avond nam Jinu afscheid van Keiko en hiervoor werd ik ook uitgenodigd. Keiko trakteerde ons beiden op een Italiaanse maaltijd in een vrij chique buurt van Bogotá.

De volgende ochtend lag ik nog een beetje lui in mijn bed te appen toen ik een berichtje van Angela kreeg. Ze ging naar haar hometown en vroeg of ik zin had om mee te gaan. Zondag begin van de avond zouden we weer terugkomen. Aangezien ik die avond op de bank zou moeten slapen en ik verder ook niet veel meer te zien had in Bogotá, besloot ik op de uitnodiging in te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Een uurtje later zat ik in de bus richting Angela, haar zus en nichtje. Samen reisden we verder naar Quetame, een klein dorpje, 2,5 uur ten zuidoosten van Bogotá.

Na 2 stops (een lunchstop en een boodschappenstop) in twee andere dorpjes kwamen we uiteindelijk om 16:30 uur aan in Quetame. Dit is een klein dorpje met simpele huisjes, een plein met een kerk en een bank en de halve familie van Angela. Na meerdere ooms, tantes, broers, nichtjes e.d. gezien te hebben en een wandeling door het dorp hadden gemaakt, aten we bij haar moeder heerlijke, zelfgemaakte, zwaar op de maag liggende Arepo’s om vervolgens bij haar tante de nacht door te brengen. Om 22:00 uur lag ik in bed en pas om 8:30 uur werd ik wakker van een kraaiende haan.

Na een koude douche (oh wat verlang ik naar een warme douche!) en een ontbijt bij mama (wederom Arepo’s) gingen Angela, ik, haar nichtje van 9 en haar oom en tante al wandelend de bergen in. Gezien oom en tante niet echt de bouw hadden van topatleten dacht ik dat het een redelijk relax wandelingetje zou worden. Niet dus! Uiteindelijk werd het een hike van bijna vier uur met een aantal flinke stijgingen. Onderweg kwamen we tientallen bloemen en fruitbomen tegen, waar we af en toe iets van konden eten en waar ik sowieso een encyclopedie aan informatie over kreeg.

Na een korte pitstop liepen we vervolgens naar de boerderij van oom en tante waar we een heerlijk lunch hadden en na afloop een partijtje tejo speelde. Bij tejo heb je een soort wand met klei waarin explosieve tegeltjes geplakt zitten. Vervolgens pak je een metalen, platte kogel welke je moet proberen op het tegeltje te gooien. Als je goed gooit dan hoor je een kleine explosie. Het is niet heel spannend, maar wel heel grappig om te spelen en zeker niet makkelijk.

Na dit spelletje en een dulce leche (een traditioneel dessert gemaakt van melk en suiker) gingen we het hele dorp weer door om afscheid van iedereen te nemen. Om 17:30 uur namen we de bus terug richting Bogotá en om 20:30 uur liep ik mijn vertrouwde hostel weer binnen. Sinds een paar dagen slikken we trouw onze Colombiaanse malariapillen, zodat we morgen beschermd zijn tegen de muggen uit de Amazone. Om 12: 15 uur vliegen we in ong. twee uurtjes naar Leticia om vervolgens vijf dagen de Amazone te verkennen. Ik ben benieuwd en heb er zin in!

Hasta leugo!