Dag 29 t/m 46; Tranquillo, salsa, salsa en nog eens salsa!

Daar ben ik weer! De tijd tussen de blogs wordt steeds iets langer. De dagen gaan zo snel voorbij, ik heb er simpelweg geen tijd voor! Maar het is nu een zondagmiddag in Cali, waar praktisch alles gesloten is. De uitgelezen kans voor wat typewerk dus. J
(Note: inmiddels is het woensdag en staat de blog nog niet online haha. Tijd vliegt voorbij hier. Hopelijk krijg ik hem vandaag wel af J)

Mijn vlucht terug naar Cali vanaf San Andres verliep zonder problemen. Ondanks alle horrorverhalen over Viva Colombia, de goedkoopste low-budget maatschappij hier, kan ik in mijn persoonlijke belevenis weinig negatiefs bedenken. Enkel het inchecken gaat traag, maar mijn vlucht vertrok netjes op tijd en landde ook volgens schema, zonder problemen, in Cali.

Het vliegveld van Cali ligt vrij ver uit het centrum (zo’n 30 minuten rijden), dus ik wilde graag een Uber. Uber scheelt meestal de helft van de prijs. Echter, twee Uber bestellingen en 15 minuten later, kwam ik tot de conclusie dat Uber chauffeurs waarschijnlijk niet bij de ingang kunnen komen. Het was al tegen 22.00 uur, dus ik besloot toch maar een taxi te pakken. 50.000 peso (€ 17,-) armer en 35 minuten later liep ik mijn hostel binnen.

Dit hostel lag op loopafstand van de bus terminal, wat perfect was aangezien ik de volgende dag eerst verder Zuidelijk zou reizen, naar Popayan. Na een goede nacht besloot ik het de volgende ochtend rustig aan te doen en lekker te chillen in mijn privékamer waar ik mijn vorige blog typte. Om 12 uur precies checkte ik uit en liep richting busstation. Ondanks dat het inderdaad maar 15 minuten lopen was, bleek dit met 17 kilo op mijn rug (geen idee waar die extra 2 kilo ineens vandaan zijn gekomen, maar ze zijn er echt) en volle zon nog best pittig. In eerste instantie kon ik de terminal maar niet vinden. Iedereen die ik het vroeg wees dezelfde kant op, maar uiteindelijk bleek daar een tunneltje te zijn met aan de andere kant toch echt de bus terminal. Hallelujah!

Ik trakteerde mezelf op een donut met arequipe (hemels) en ging daarna op zoek naar de bus. De concurrentie is moordend op zo’n station. Tientallen verschillende maatschappijen willen allen een kaartje verkopen. Omdat dit mijn eerste ervaring was met een busrit heb ik me beet laten nemen haha. Ik kocht een kaartje voor een iets luxer type bus (een minibusje met airco enzo). Hiervoor betaalde ik uiteraard teveel en vervolgens heb ik een uur in het busje zitten wachten tot vertrek, want ze vertrekken pas als het busje vol is. Langs de weg werd er ook nog een extra iemand opgepikt, waardoor ik de drie uur opgevouwen moest door zien te komen. Not really well worth the price. ;-)

Uiteindelijk was het rond 18.00 uur dat ik in Popayan uit de bus werd gezet. Mijn host, Stiven zag ik niet. Wel zag ik de 5% batterij op mijn iPhone. Om 18.30 uur nog steeds geen host en 2% batterij over. Mijn berichten kwamen niet aan en toen ik uiteindelijk rond 19.00 uur een berichtje ontving ging mijn beeldscherm op zwart voor ik hem kon lezen. Fuck! In de hal van de terminal had ik een oplaadpunt gezien, maar zodra ik mijn snoer inplugde gebeurde er niets. Ok, geen paniek. Ik liep over het station om te zien of ik ergens stroompunten zag, maar helaas. Ik vroeg iemand om hulp en werd naar een telefoonaccesoires winkel gestuurd. Hier mocht ik voor 500 peso mijn mobiel opladen.

Uiteindelijk is alles goed gekomen. Stiven was door het slechte weer verlaat, maar is uiteindelijk gelukkig op komen dagen (net op tijd, ik stond op het punt een hostel te zoeken). Hij gaf me een helm en we liepen naar zijn motor. Goed, een motor dus. Met een backpack van 17 kilo en rugzak van 5 kilo. Hoe dan!? Nou gewoon, op de motor en gaan met die banaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Stiven zijn boerderij bleek nog wel 20 minuten buiten het centrum te liggen, waarvan een minuut of 10 over een zand weg met keien. In het donker, in de regen. De hele rit hopend dat ik niet met backpack en al achterover van de motor zou kukelen bereikten we uiteindelijk veilig de boerderij. De boerderij, welke omschreven was als simpel, bleek inderdaad erg simpel.Betonnen vloer, betonnen muren, geen verwarming, geen warm water, buitendouche, buitentoilet, beperkt elektriciteit en kippen die door het huis liepen.

Na een korte kennismaking met zijn papa, nichtje, 2 honden en 2 kittens die ook op de boerderij wonen, ging ik naar bed, Ik sloot de deuropening af met een gordijn, trok vier lagen kleding aan en dook onder de dekens. De volgende ochtend werd ik al vrij vroeg wakker. Ik wilde douchen en dit was het moment dat ik erachter kwam dat de douche buiten was. Wat plastic om palen vormde de douchecabine en waar het water precies vandaan kwam was me niet helemaal duidelijk, maar het was uiteraard koud!

Het was maandag, maar een feestdag. Stiven was dus vrij. We brachten eerst een bezoekje aan een neef en vervolgens gingen we richting het oude centrum in om alle highlights te bekijken. Het was prachtig weer. Een plek om te lunchen was lastig te vinden doordat alles dicht was, maar uiteindelijk werkten we rond 15.00 uur een empanada naar binnen. Daarna begon het weer te veranderen en reden we snel terug naar de boerderij.

De volgende dagen waren vooral relaxed, back to basic en regenachtig. Overdag hielp ik Stiven post rond brengen achterop de motor (hij is postbode van beroep), lunchten we uitgebreid en ’s avonds keken we films met bier en chips. Elke dag Michi de poes op schoot. Het was een week van rust en kalmte. Op de regen na, perfect. Maar toen de regen eindelijk een dagje weg bleef was het tijd om te gaan. Op maandagochtend namen we afscheid en stapte ik in de bus terug naar Cali (3x zo goedkoop dit keer, maar wel met een malloot van een chauffeur. Ik was blij toen ik na drie uur weer heelhuids uitstapte).

Ik twijfelde of ik eerst een paar dagen salsa lessen zou nemen om vervolgens door te reizen naar Salento en vanaf daar de bus naar Medellin te pakken, of dat ik eerst naar Salento zou gaan om erna weer terug te keren naar Cali. Uiteindelijk besloot voor de laatste optie te gaan. De vluchten van Cali naar Medellin zijn net zo duur als de bus (€ 20,-), maar een stuk comfortabeler. Ik had gehoord dat de bus van Salento naar Medellin dwars door de bergen gaat en dat zou vijf uur slingeren betekenen. Daarbij kon ik op deze manier mijn grote backpack in Cali laten en voor 3 dagen met alleen mijn rugzak te reizen.

De volgende ochtend pakte ik de bus naar Armenia, drie uur rijden van Cali. Hier stapte ik vrij gemakkelijk en snel over in een klein busje naar Salento. Tegen het eind van de middag kwam ik aan. Ik checkte in en laadde mijn telefoon een beetje op. Ik zat op een kamer met drie mannen, twee Ieren en een Italiaan. We kletsten wat en vervolgens besloot ik een wandelingetje door het dorp te maken.

Die avond at ik heerlijke nacho’s in het restaurant van het hostel en ging ik op tijd naar bed. De volgende ochtend wilde ik de hike doen in Valle de Cocora. Gemiddeld vier tot vijf uur lopen om vervolgens de spectaculaire wax trees van 60 meter hoog te bewonderen.

Uiteindelijk vond ik de wekker om 6 uur toch wat vroeg en besloot ik de jeep van 9.30 uur te nemen, i.p.v. 7.30 uur. Advies was zo vroeg mogelijk wegens de weersverandering die meestal rond het middaguur plaatsvind, maar ik heb vakantie, doei. J

Eenmaal aangekomen bij de entree van het park begon het zacht te regenen. Ik had al gehoord dat de trail veel modderpaden heeft en je schoenen zo’n beetje de prullenbak in kunnen erna. Nu waren mijn wandelschoenen niet zo heel duur, maar aangezien ik nog niet op de helft van mijn reis was, besloot ik regenlaarzen te huren. Iets minder comfortabel lopen misschien, maar ik kon lekker in de modder stappen.

Ongeveer tien meter na de entree kun je kiezen uit twee routes. Ik had gehoord dat je het best niet meteen richting de kolibries kon gaan, omdat rond de middag het weer vaak omslaat en daardoor veel wolken en nevel in de vallei hangen. Hierdoor is het zicht op de bomen minder goed. Toch twijfelde ik voor een paar minuten, met name doordat de andere wandelaars wel die kant opgingen. Uiteindelijk besloot ik mijn eigen route te kiezen. Een vrouw uit Singapore (Tung) vroeg of ik het erg vond om samen te lopen. Geen probleem. Ik loop liever ook niet alleen.

We begonnen de route, liepen door modder, staken over door een waterval, beklommen rotsen en staken rivieren over middels enge wiebelende bruggetjes bestaande uit niet meer dan een houten balk. Op het volgende kruispunt kwamen we een jongen uit Argentinië tegen (Alejandro). We hadden hem al eerder gezien, maar hij liep een stuk voor ons. Vanaf hier vervolgden we de weg met zijn drieën. Tung had nog nooit gehikt en bezat ook niet echt een uitmuntende conditie. Hierdoor moesten we regelmatig stoppen. Waarschijnlijk had ik het in mijn eentje een stuk sneller gedaan, maar dan was het lang niet zo gezellig geweest.

Na ruim drie uur bereikten we eindelijk de top (op ong., 2400 meter) en begon de daling. Een minuut of 20 later doken de eerste wax trees voor ons op en hadden we een geweldig uitzicht over de vallei.We childen wat, kletsten en aten een lichte snack (geen van ons was zo slim geweest eten mee te nemen, dus we moesten het doen met mijn pakje crackers en de chocoladereep van Alejandro). Uiteindelijk bereikten we om zes uur de entree van het park, terwijl we de kolibries nooit meer hebben gezien (normaal gesproken staat er gemiddeld vijf uur voor deze trail incl. kolibries).

We trakteerden onszelf op een paar koude biertjes en een gedeelde zak chips en uiteindelijk waren we net op tijd voor de laatste jeeps terug naar Salento. Dit maal staand achterop, want dat was toch veel leuker (wel stuk kouder) dan saai zittend in de jeep! J

Na een snelle, maar heerlijk warme douche ontmoette ik Alejandro en Tung een uur later weer op het dorpsplein. We aten samen een traditioneel gerecht en dronken erna nog een paar biertjes in de enigste kroeg die open was na 23.00 uur. De dag erna zou ik eigenlijk in de ochtend weer naar Cali vertrekken, maar we hadden met zijn drieën zo’n goede klik dat ik besloot de ochtend nog met hen mee te gaan voor een tour op een koffieplantage (de andere optie was ontspannen in de Hot Springs iets ten Noorden van Salento, maar zowel Tung als ik hadden geen badkleding bij ons, dus deze optie viel al snel af).

Uiteindelijk ben ik blij dat ik meegegaan ben. De tour was interessant en ik heb wat van mijn plantenangst kunnen overwinnen tussen de koffieplantjes. Bij terugkomst in het dorp haalde ik mijn bagage op in het hostel en pakte ik uiteindelijk de bus om 16.00 uur terug naar Armenia. Daar moest ik ongeveer een half uur wachten tot de bus naar Cali vertrok, wat me net genoeg tijd gaf voor een sanitaire stop en een empanada.

Uiteindelijk kwam ik rond 21.00 uur aan in Cali. Ik kocht wat simpels te eten in de supermarkt en nam een taxi om mijn bagage op te halen en vervolgens door te rijden naar mijn nieuwe hostel, het vegan hostel Zanahoria. De taxichauffeur probeerde me ondertussen te versieren, maar daar was ik niet gevoelig voor ;-)
Ik dook vrij vroeg mijn capsule bed in (een bed welke afsluitbaar is door een soort rolgordijn), zodat ik de volgende dag op tijd mijn dag kon beginnen. De volgende ochtend zou ik een telefonisch sollicitatiegesprek hebben voor een baan in Griekenland, maar door een blikseminslag was er geen stroom en ook geen Wi-Fi. Ik deed het rustig aan, liep een rondje door de buurt en bereidde me geestelijk voor op mijn eerste salsa les (Cali Style) welke gepland stond voor die middag om 16.00 uur.

Ik werd hartelijk ontvangen en voorgesteld aan mijn salsa leraar, Daniel. Een jonge gozer van 24 jaar die al vanaf zijn 7^e jaar het salsavirus met de paplepel ingegoten krijgt. En hij bleek een uitstekende leraar, want stijve hark Ella pikte de passen snel op en al tijdens de eerste les werden er diverse spins gemaakt.

Die avond om 19.00 uur was er een groepsles kizomba, waar ik me ook maar direct voor opgaf. Dit ging echter iets moeizamer. Ondanks dat ik deze dans fantastisch vind om te zien en ik gek ben op kizomba muziek ben ik bang dat het dansen ervan niet voor mij geschikt is. Het is allemaal net iets te intiem. J

Er waren geen andere gasten in mijn hostel, dus ik had nog niet veel mensen leren kennen. Ik ging daarom op tijd naar bed. De volgende dag zou ik twee salsalessen hebben. Eén om 10 uur en één om 15.00 uur. Na deze twee lessen was ik definitief aangestoken met het salsa virus. Luigi, een jongen van 25 die als receptionist werkt bij de salsaschool vroeg of ik de dag ervoor nog uit was geweest. Ik legde hem uit dat ik nog niemand had leren kennen, waarop hij zei dat hij me die avond mee uit zou nemen.

Lichte paniek! Want ik had helemaal geen uitgaanskleding mee. Althans, niet geschikt voor dansen! Na de ochtend les besloot ik dan ook de stad in te gaan, waar ik een shirtje en goedkope schoentjes kocht. Om iets na 20.00 uur pikte Luigi me op en liepen we richting het centrum waar we begonnen bij een bar met rueda de casino (een vorm van Cuban salsa). Aangezien ik met name Cali salsa leer (en af en toe linia) kon ik hier niet heel goed meekomen, maar een aantal ervaren dansers hielpen me toch al dansend met een aantal pasjes).

Om 22.00 uur ging de bar dicht en vervolgden we per taxi onze weg naar La Topa Tolondra. Dit is zo’n beetje de bekendste salsa bar in Cali. Op maandagen vooral gevuld met toeristen die voorzichtig hun geleerden lessen in praktijk uitproberen, maar op zaterdag toch voor 90% gevuld met locals. En die locals dansen goed! Na een paar dansjes met Luigi, werd ik ook door anderen gevraagd voor een dansje. De meesten gingen echter bizar slecht haha. Maar ja, wat wil je, na drie lessen.
Om iets na 2 uur hield ik het voor gezien en nam de taxi terug naar mijn hostel.

Zondag. De dag waarop niets de doen is. Winkels dicht, salsaschool dicht, alles dicht. Ik sliep uit en nestelde me vervolgens met surface in het restaurant van mijn hostel om te typen, ondertussen een vegan hamburger wegwerkend. Hier ontmoette ik een jongen uit Peru (ben zijn naam vergeten) die net was aangekomen (jeeej nog een gast!).

Die avond was er een social night in mijn salsa school. Een avond waarop je met andere leerlingen en leraren kon oefenen en er zouden ook shows gegeven worden. Na een paar dansjes begonnen ze echter een groepsles kizomba, welke identiek was aan de les van de vrijdag ervoor. Ik besloot te vertrekken en te gaan slapen (in Cali doe ik niet veel meer dan salsa en slapen haha)

Die maandag was officieel mijn laatste dag in Cali. Ik zou in de ochtend alsnog het sollicitatiegesprek hebben, maar uiteindelijk heb ik nooit een telefoontje mogen ontvangen. Ik probeerde vervolgens een vlucht te boeken naar Cartagena voor die avond, maar dit lukte niet door een storing op de website van de airline. Om 13.00 uur gaf ik op, want van 13.00 uur tot 15.00 uur stonden mijn laatste twee uur salsa op de planning.

Deze les ging zo goed dat ik aan het eind besloot tien extra lessen bij te kopen. Met andere woorden: ik blijf weer eens langer dan gepland in een stad. Cali is echt de tofste stad tot nu toe in Colombia. De sfeer is zo relaxed, salsa hangt overal in de lucht, de temperatuur is perfect. Het is geen straf om hier langer te blijven dan gewend. Het enige wat ontbreekt is een strand. Helaas, de beentjes blijven wit.

Ik lunchte met mijn nieuwe buurman en samen liepen we een rondje langs woningen en hostels. Hij zou namelijk een maand blijven en wilde bij voorkeur een appartement huren of als vrijwilliger wat uurtjes in een hostel werken in ruil voor een gratis bed. Zonder succes keerden we terug, waarna ik me weer naar de salsaschool begaf voor een derde les. Daniel, mijn leraar, zei dat hij me die avond in La Topa verwachtte. Met die mededeling verliet ik de school.

De Peruaan wilde wel mee, dus samen liepen we iets na 22.00 uur richting La Topa. Op maandag bleken er inderdaad veel toeristen, maar ook nog een handjevol locals. Ik dans liever met locals, want als de man goed danst is het voor mij een stuk eenvoudiger. Uiteraard danste ik met Daniel en Luigi, maar ook met een aantal andere Colombianen ging het best goed.

Ik zou nog drie dagen in Cali blijven. Met nog negen uur les, betekend dit dus drie lessen per dag. De drie ochtenden zou ik een uurtje met een vrouw lessen om meer te leren over houding en goed draaien. In de middag volgen dan nog twee uur met Daniel.

Inmiddels in het woensdag en wacht ik tot het tijd is voor mijn twee uur met Daniel. Ik heb net vegan nuggets weggewerkt, dus ga zo even een half uurtje liggen om de boel te laten zakken. Ook om even te rusten, want vannacht werd ik wakker gehouden door twee personeelsleden die het gezellig hadden in de capsule naast me….

Hasta luego!

Ella