Dag 9 t/m 17; Amazones

Het hebben van internet in de Amazones is een zeldzaam iets. Midden in de jungle was mijn telefoon sowieso een nutteloos voorwerp, gezien er geen elektriciteit was en mijn telefoon na één dag dus al praktisch dood was. Vandaar de lange “radio” stilte.

Maandag de 27ste deden Keiko en ik het rustig aan. Beetje uitslapen, op ons gemak de tassen pakken en vervolgens richting het vliegveld. Daar aangekomen checkten we onze bagage in om vervolgens een half uur lang bij de verkeerde gate op ons vliegtuig te wachten.
Het is maar goed dat we met vier personen deze trip deden, want anders waren we waarschijnlijk nooit in Leticia aangekomen. Na een bericht van Steve (de Koreaan) waren we een minuut of 10 later wel op de juiste plek en wachten we met zijn vieren (nummer vier is Muk, ook een Koreaan) op ons vliegtuig.

De vlucht ging voorspoedig. Geen gekke dingen en lekker kort. Op schema kwamen we aan in Leticia. Na onze bagage opgehaald te hebben en ons visum te hebben aangeschaft liepen we naar buiten tegen een muur van hitte aan. De tassen gingen bovenop de taxi en zo reden we richting ons hostel voor de 1e avond. Daar ontmoetten we ook onze gids voor de komende dagen, Luis, een 22 jarige jongen uit de Ticuna stam. Samen met hem kochten we onze tickets voor de boot de volgende dag, waarna we gedag zeiden, een late lunch (of vroeg diner) nuttigden, de zonsondergang en de papagaaien in het park bekeken om uiteindelijk redelijk op tijd in bed te liggen. Para als ik ben voor muggen, duurde het echter even voordat ik uiteindelijk toch in slaap viel.

De volgende ochtend stond ik op zonder muggenbeten (dit zou nog wel veranderen). Na een goed ontbijt liepen we richting de haven waar om 10 uur onze boot vertrok. Onderweg moesten we langs de Peruaanse douane voordat we verder over de rivier mochten. Een uurtje later stapten we in de middle of nowhere uit om over te stappen op Luis zijn bootje. Samen met paps en mams voeren we dieper de Amazones in. Dit was fantastisch! Een uur lang varen door mangrove achtige taferelen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de Yoi Eco Lodge. Dit is een park met een aantal cabanas voor toeristen. Het geheel in handen van de ouders van onze Luis. Zelf woonden ze een minuut of 20 terug in San Martín. Met onze aankomst was het park vol. In totaal 8 toeristen, een niet inheemse gids en een tolk voor de rijken onder ons. Buiten ons waren er twee Franse vrienden en een Brits lesbisch koppel. Deze zouden we pas later die avond ontmoeten.

Na een korte tocht over het terrein en een heerlijke lunch konden we onze cabana in. Keiko en ik deelden een kamer. De mannen hadden een eigen kamer. Met zijn allen deelden we een badkamer met uiteraard enkel koud water. Tegen het eind van de middag kwam de vader van Luis vragen of we een korte jungle tocht met hem wilde doen. Hierop had ik beter nee kunnen zeggen, want een uur later hadden de jungle muggen me volledig leeg gezogen. Mijn benen waren volledig bedekt met rode, jeukende bultjes. De anti muggen spray deed bij mij duidelijk niet goed zijn werk.☹

Na een douche begaven we ons naar de gemeenschappelijke cabana waar het diner plaatsvond. Hier ontmoetten we de andere toeristen, Tom de tolk en Jorge de gids die oorspronkelijk uit Cali komt, maar inmiddels al 10 jaar in Leticia woont. Na heerlijk gegeten te hebben kregen we Salsa lessen van Jorge. Hij kwam immers uit Cali, de stad van de salsa. Iets na middernacht rolde ik mijn bedje in onder het veilige muskietennet (of dit nog uitmaakte).

De volgende dag stond een bezoek aan Puerto Nariño op het programma. Na Leticia de grootste stad in de Amazones aan Colombiaanse kant. In Nederland zouden we dit gewoon een dorp noemen, want heel groot was het niet. Net voor aankomst werden we hartelijk begroet door een groep grijze dolfijnen én door een roze dolfijn. De dolfijn waar de plek bekend om is. Super cool om te zien. Het leek net een babyhuidje dat door het water zwom.

Aan land hadden we een lunch samen met het Britse koppel (en de tolk, welke zij hadden ingehuurd). We bezochten nog een plaatselijk museum, maar de meesten van ons zijn niet eens naar binnen geweest. Het was zo verschrikkelijk heet overal dat je eigenlijk nergens energie voor op kon brengen. Blij waren we dan ook toen we weer in ons bootje stapten richting Rio Negro, een rivier aansluitend aan de Amazon rivier, maar met, zoals de naam al doet vermoeden, zwart water. In dit water zitten een aantal minder prettige visjes, zoals bijvoorbeeld de wel bekende piranha, maar er was ons gezegd dat we veilig in het water konden springen en gezien de hitte besloten we dit dan ook alle vier te doen. Een half uurtje spartelen later klommen we weer in onze boot en voeren we terug naar de Eco Lodge. Hier speelden we nog kort een spelletje dart met blaaspijp (geen idee hoe dit echt heet, maar de lokale bevolking gebruikt dit voorwerp normaliter vooral om te jagen).

Deze avond geen salsa lessen, maar dit keer kon ik in de huid van een tattoeërder kruipen. Uit een vrucht genaamd Huila word inkt gehaald waarmee je tijdelijke tattoeages kunt zetten. Vergelijkbaar met henna, echter is deze inkt echt zwart als het opdroogt en blijft het iets korter zitten (ruim een week). Mijn Aziatische vrienden gingen voor een nightwalk door de jungle, maar zelf zat ik niet te wachten op mijn prikkende vrienden daar, dus ik bleef voor de tattoos. Het was nogal een klus, maar Jorge was blij met de tribal op zijn arm en ik iets minder blij met zijn variant op mijn scheenbeen. Gelukkig is het tijdelijk. ;-)

Die avond begon het te regen (hard!) en dit stopte pas rond het middaguur de volgende dag. De Fransen kregen nog twee keer bezoek van een twee meter lange cobra in hun cabana. Bij ons bleef het gelukkig bij insecten. De anderen vertrokken helaas allemaal terug naar Leticia de volgende ochtend waarna ons groepje als enige overbleef. Na het afscheid van de anderen kregen we eerst een korte taalles Ticuna (ik hou het bij Spaans verder) en ’s middags bezochten we een plek waar apen in nood worden opgevangen en genezen voor ze weer uitgezet worden in het wild. Superschattig die aapjes die graag in je armen willen liggen.
Mijn nieuwe vrienden besloten deze dag dat ze nog een extra nacht wilden blijven, maar voor mij was het goed zo. Ik ging op tijd naar bed en op vrijdagochtend nam ik dan ook afscheid van ze en vertrok ik alleen terug naar Leticia.

Alsof het zo moest zijn (stadje bestaat uit vier straten, dus op zich zo gek nog niet) kwam ik daar Jorge weer tegen samen met zijn hond Freddie. We dronken een biertje en hij nodigde me uit om een paar dagen bij hem te komen “couchsurfen”. Ik vond het kalme leven hier wel prettig en had na 3 dagen jungle nog niet heel veel behoefte aan het drukke Cali. Ik besloot op zijn aanbod in te gaan en wijzigde mijn ticket voor € 20,- naar een vlucht de volgende woensdag (mijn voorkeur was dinsdag, ook gezien Jorge zelf op dinsdag weer naar de jungle zou gaan, maar de vlucht op dinsdag was niet erg budget proof). Jorge woont net buiten Leticia in een piepklein huisje met niet meer dan twee hangmatten in de woon/slaapkamer/keuken en een klein hokje met een douche en toilet. Maar ik voelde me er direct thuis. Na een hardloopsessie (jaja ik blijf in beweging) volgde een avond als thuis, chill in de hangmat tv kijkend tot we in slaap vielen.

De volgende ochtend fietsten we naar Leticia (ik schat een kilometer of zes), waar het bij aankomst begon te plenzen. We dronken een biertje en wie kwamen daar aanlopen? Keiko, Steve en Muk, net terug uit de jungle. Was leuk om ze nog even te kunnen zien. Wij vervolgde onze weg naar Tabatinga, een plaatsje net over de grens, in Brazilië waar we iets lokaals aten als lunch. Een soort schotel van rauwe vis. Het was niet helemaal mijn ding, maar ook zeker niet vies. Op de terugweg kochten we een flesje rum van de overgebleven Braziliaanse realis en sloegen we de nodige boodschappen in. Die avond volgde wederom een chillsessie in inmiddels  toch een beetje mijn eigen hangmat hihi. Dit keer wel onder het genot van zelfgemaakte caiparinhas en vooral hele lange gesprekken. Grappig toch dat je met iemand die je net kent zo’n goede klik kunt hebben. Ik heb er in elk geval een goede vriend bij op deze aardbol.

Zondag was het weer zo slecht dat we besloten een film marathon te houden en die maandag moest Jorge wat dingen regelen voor zijn trip naar de jungle waardoor ik mezelf een paar uurtjes kon vermaken in Leticia (dit hield met name in: een paar uur wifi om eindelijk wat mensen te appen). Na nog een laatste hardloopsessie en chillavond namen we de volgende ochtend afscheid en checkte ik in bij een hostel voor de laatste nacht. Deze dag duurde verschrikkelijk lang. Het regende wederom onafgebroken en in Leticia had ik alles wel gezien. Wel bezocht ik nog het plaatselijke museum (wat niet meer was dan twee ruimtes haha). Buiten werd ik aangesproken door een security guard. Hij vroeg me of ik mee wilde lopen. Ik begreep niet goed waarom, maar deed wat me werd gevraagd. We liepen naar zijn hokje en daar aangekomen was het gewoon een ordinaire versierpoging. Ik maakte me snel uit de voeten!

Rond 13:00 uur kwam ik weer aan bij het hostel, waar ik een paar uurtjes kletste met een Duits stel dat op hun vlucht naar Bogotá aan het wachten was. Op dit moment ben ik eindelijk mijn blog aan het bijwerken vanuit mijn privékamer, wat ook wel eens lekker is na al die tijd. De jongen van de receptie had me uitgenodigd om met een stel wat te gaan drinken als zijn dienst erop zit. Dit is echter pas over 1,5 uur en ik ben best een beetje moe. Ik ben ook echt klaar voor de volgende bestemming. Misschien moet ik gewoon gaan slapen, zodat als ik wakker word Cali dichterbij komt. Ja, dat ga ik doen. Ik moet toch naar de receptie voor wifi connectie om deze blog te uploaden. Kan ik meteen zeggen dat ik lekker ga slapen.

Foto’s volgen later pas ben ik bang. Aangezien de wifi in mijn kamer niet werkt. L

Tot in Cali! De bewoonde wereld!

Ella

Note : Wi-Fi werkt op mijn surface wel vanuit mijn kamer, dus ik doe wel of ik in slaap ben gevallen morgen ;-)