Dag 4; watervallen trail

Er stond één ding bovenaan mijn lijstje met must-sees in Bogotá en dat was La Chorrera (eigenlijk niet eens Bogotá, het ligt er ong. 14 km buiten). Waarom? La Chorrera is een waterval en ik ben fan van watervallen. En dit is ook nog eens de grootste waterval van Colombia (afgebroken wel te verstaan, de grootste onafgebroken waterval schijnt bij San Agustín te liggen, waar ik vrijdag ben :) )

Anyway, ik stelde het bezoek al een paar dagen uit, omdat ik het toch wel een spannende onderneming vond en hoopte iemand te vinden om mee samen te reizen. Helaas lukte dat niet en uiteindelijk besloot ik dus zelf op pad te gaan.

Allereerst moest ik naar de plek waar vandaan een busje naar de plaats Choachí zou gaan. Angela was zo lief om uit te zoeken hoe ik daar moest komen. Ik nam de bus en stapte uit bij de desbetreffende halte. Achteraf had ik hier beter over kunnen stappen, want vanaf hier was het nog een behoorlijk wandeling van ong. 25 minuten, waarvan het eerste stuk door een niet zo prettige buurt. Voor het eerst voelde ik me niet 100% safe.

Na drie keer gevraagd te hebben naar de bushalte lukte het me maar niet om hem te vinden. De moed zakte me in de schoenen, want inmiddels was ik al een aantal keer heen en weer gelopen door dezelfde straat. Op de hoek van deze straat zat een militair gebeuren, waar soldaten worden opgeleid. Op het moment dat ik het bijna op wilde geven, kwam een agent die hier patrouilleerde naar me toe en begeleide me naar de bushalte (die binnen achter een kraampje verstopt zat).

Het busje vertrok richting de bergen. Het was een weg vol kuilen, langs een ravijn en met verschillende haarspeldbochten. Tijdens de rit vroeg ik me ineens af of alleen hiken nu wel zo handig was en een klein paniekmomentje ontstond. Maar ja, ik was nu al bijna op plaats van bestemming. Na 50 minuten stopte hij langs de kant van de weg met de mededeling dat ik hier uit moest stappen. Gelukkig zag ik al snel een groot bord met “Cascada La Chorrera” en een grote pijl eronder. Op TripAdvisor had ik gelezen dat op dit punt vaak jeeps staan (of zelfs paarden) die je een lift kunnen geven naar het begin van het park. Dit was namelijk nog een uur lopen. Echter buiten een kraampje met bier, was er niets te bekennen. Te voet dus.

Na 10 minuutjes lopen (en weer 10 minuten twijfelen of dit nu wel de verstandigste keuze uit mijn leven was, hier moederziel alleen in de middle of nowhere zonder service op mijn telefoon), stopte er een wagentje naast me met twee Colombiaanse mannetjes van middelbare leeftijd. Ze vroegen waar ik naartoe ging en boden me een lift aan. Een klein momentje twijfelde ik, maar uiteindelijk besloot ik in te stappen. Ze zagen er betrouwbaar uit en het leek of de mensen die hier woonden elkaar allemaal kennen. Het dorpsgevoel zeg maar. Mijn gevoel klopte gelukkig. Ze waren heel aardig en we hadden een heel apart gesprek, gezien mijn beperkte Spaans en hun gebrek aan Engels. Na een minuut of 10 hadden zij hun eindbestemming bereikt en moest ik weer te voet verder.

Na nog eens 20 minuten lopen (met een aantal behoorlijk steile heuvels), bereikte ik, half doorweekt en happend naar zuurstof de ingang van het park. Een jonge jongen kwam me tegemoet en vroeg me of ik voor de hike kwam (nee, ik liep toevallig langs, duh…). Een Engels sprekende collega? Vriend? Buurtgenoot? Schoot direct te hulp. Hij legde uit dat er twee watervallen zijn in het park. El Chiflon, een kleintje op 20 minuten lopen en La Chorrera, die grote dus, op ong. 1,5 uur lopen.

Ik zei dat ik graag de grote wilde zien, maar doordat ik wat vertraging op had gelopen ik er niet zeker van was of ik dan wel weer voor het donker in Bogotá zou zijn. De niet Engels sprekende jongen (een gids bleek later) bood aan me bij terugkomst op zijn motor naar de weg terug te brengen. Fijn, dan hoef ik geen uur terug te lopen.

De gids bood ook aan tot de eerste waterval mee te lopen. Daar ter plekke ontpopte hij zich ook nog eens tot fotograaf en zette me vanaf elke positie met waterval op de foto (super lief, hij kon er alleen niet veel van, want de meeste foto’s zijn onscherp). Hierna ging ik alleen verder. De route was duidelijk aangegeven met bordjes, dus verdwalen kon niet. Het park was afgesloten voor onbevoegden dus veilig was het ook.

In het begin ging ik meteen flink omhoog over gladde keien. Ik had ook nog wat moeite met de ijle lucht en hapte een paar keer naar adem. Gedurende de weg ging het gelukkig steeds beter en uiteindelijk bereikte ik het eindpunt één uur nadat ik de eerste waterval had verlaten. Doordat we nu in het droge seizoen zitten, pletterde het water helaas niet naar beneden, maar al met was het best indrukwekkend om beneden aan een 590 meter hoge waterval te staan. Ik genoot van het moment, rustte uit, deed een plasje in de natuur en maakte een aantal foto’s voor ik aan de terugweg begon.

Precies drie uur na aankomst bij het park was ik weer terug. De lucht werd ook grijs, dus net op tijd. De beste jongen was er inderdaad. Hij vroeg me om de berg op te lopen en daar op hem te wachten (die berg was het ergst, maar goed vooruit). Hij kwam aan met zijn motor en ik “sprong” achterop. Dit ritje was ook niet bepaald relaxed op zandpaden met keien, maar ik was zeer dankbaar dat ik niet hoefde te lopen. Ik was behoorlijk moe.

Bij de weg zette hij me af. Ik gaf hem een paar duizend pesos als dank en bestelde een biertje bij het bierkraampje. Precies toen ik mijn biertje ophad kwam er een busje aanrijden. Ik stak mijn hand op en warempel, hij stopte en de deur ging open. Vervolgens begon een dodemansrit. Mijn God, ik dacht dat ik in een aflevering van De Gevaarlijkste Wegen Ter Wereld was beland. De chauffeur had er zin in (of juist niet) en zijn voet kwam niet van het gas af. Gelukkig kon ik na iets meer dan een half uur veilig uitstappen waarna ik de bus (nu wel met overstap) terug richting mijn hostel nam.

Het regende inmiddels, dus ik besloot geen stop meer te maken bij de supermarkt en direct door te gaan naar het hostel. Uitgeput maar bevredigd, trots en ook opgelucht, beloonde ik mezelf met een koude douche en een chill sessie in bed, waar ik nu lekker zit te typen. Het is hier nu 20:30 uur en ik denk dat ik over een half uurtje lekker ga slapen. Morgenochtend heb ik mijn gratis Crossfit les en daarna moet ik uit gaan checken. Morgenavond vertrek ik met een nachtbus naar San Agustín.

Slaap lekker, Buenas noches,
Ella